Heren, u hoort dat zij beveelt dat iemand, als hij een vrij persoon of kind met geweld te schande maakt, het dubbele bedrag aan schadevergoeding moet betalen. En dat iemand, als hij dat een vrouw doet (uit die groepen) in geval waarvan men hem (i.e. de op overspel betrapte) mag doden, aan dezelfde strafbepalingen onderworpen moet worden. Zo meende ze, heren, dat diegenen die bruut optreden een lagere straf verdienen dan diegenen die overredingskracht gebruiken. Want de laatsten heeft ze tot de dood veroordeeld, de eersten heeft ze het dubbele bedrag aan schadevergoeding opgelegd, omdat ze van mening was dat degenen die met geweld hun doel bereiken door degenen die gewelddadig behandeld worden gehaat worden, maar dat degenen die overredingskracht gebruiken op die manier hun (dwz. van de slachtoffers) geesten tegronde richten, zodat ze vrouwen van anderen vertrouwelijker met zichzelf maken dan met hun (eigen) mannen, en dat heel het huis in hun (dwz. van de verleiders) macht is gekomen en dat het onduidelijk is van wie van beiden de kinderen nu eigenlijk zijn: van de mannen (i.e. de echtgenoten) of van de echtbrekers. En ter vergelding hiervan heeft degene die de wet heeft ingediend voor hen de doodstraf vastgesteld.